De zwerver in mij, verandert samen met de tijd

Soms ben ik droevig en helemaal niet blij

Als anderen naar mij staren maakt het mij zo klein

O, wat gebeurd er soms in  mij

Zo herken ik toch de hypocriet met zijn schijnheiligheid

 

Af en toe ben ik de geur in elke ton

En hangt  een vervelende geur komend uit elke mond

Bevind  ik mij op plaatsen en ben ik verloren verwilderd onder diezelfde zon

Mijn kleren omringd door vliegen die vliegen in het rond

 

Opgezette tijden houw ik mijn handen op

Voor wat te eten of te drinken niemand die voor mij stopt

Gaan de mensen mij snel voorbij , dan pas merk ik dat er iets niet klopt

En keren zich mijlen verder dan pas even om en verzamel ik de blikken die komen vanuit de nette pop

​

Zo slenter ik verder langs alle straten

Tussen de smeulende oksel haren , niemand wil met mij praten

Zomaar kijken de heiligen toch zo schuin, zomaar willen zij mij toch haten

Niemand durft wat restant eten voor mij achter te laten

 

Elk mens heeft zo zijn momenten, een zwerver te zijn in deze wereld

Maar de religie leert ons te offeren voor deze groep personen

Om één te zijn om samen in Gods Huis te mogen wonen

 

De zwerver in mij a poem by Kurt Nahar